Οικογένεια...

Τρείς ολόκληρες μέρες σκεφτόμουν τι να γράψω. Συνήθως χρειάζομαι ένα γεγονός, ένα ερέθισμα για να ξεδιπλώσω τις σκέψεις μου, τις απόψεις μου...κάτι δικά μου! Τρείς μέρες σκέφτηκα διάφορα για να μοιραστώ μαζί σας, όμως υπάρχει μια σκέψη που ήταν τόσο έντονη, κάτι που ένιωσα τόσο δυνατά και πραγματικά θέλω όσο τίποτα άλλο να γράψω.

Οικογένεια..... πόσο σημαντική τελικά είναι και δυστυχώς πόσοι άνθρωποι το αντιλαμβάνονται αργά? Πόσοι μπορεί να είναι αυτοί που ο Θεός τους χάρισε απλόχερα όχι μία αλλά δύο οικογένειες, και πως πρέπει να νιώθει κανείς??? Απαντήσεις υπάρχουν...

Αρκετοί έχουν αυτήν την ευλογία όμως δεν το αντιλαμβάνονται όλοι... Μόνο ευλογημένος λοιπόν μπορεί να νιώθει κάποιος όταν εκτός από την οικογένειά του (γονείς κλπ) ξέρει ότι υπάρχει στη ζωή του και άλλη μια δεύτερη οικογένεια....

 

Οικογένειες που μας μεγάλωσαν σωστά  και μας χάρισαν απλόχερα όλη τους την αγάπη. Που ξέρουμε ότι ό,τι και αν χρειαστούμε ή ό,τι και αν μας συμβεί χωρίς να το ζητήσουμε θα είναι εκεί, δίπλα μας, να μας στηρίξουν, να μας απλώσουν το χέρι όταν θα χρειαζόμαστε να στηριχτούμε από κάπου, να σηκώσουν τοίχο προστασίας αν κάποιος θελήσει να μας πειράξει ή να μας πληγώσει. Είναι πάντα εκεί χωρίς όμως ποτέ να επεμβαίνουν στη ζωή μας, είναι εκεί, έτοιμοι για ότι χρειαστούμε.

 

Μας μεγάλωσαν σωστά και, προσωπικά τώρα που μεγαλώνω και βλέπω διαφορετικά τα πράγματα το καταλαβαίνω. Πολλοί από εμάς μεγαλώσαμε με πολλή αγάπη και όχι μόνο από τους γονείς μας, τους παππούδες, τα αδέλφια μας αλλά και από θείους, ξαδέλφια, συγγενείς. Όχι δεν είναι όλοι οι συγγενείς ίδιοι...κάποιοι στα δύσκολα χάθηκαν ή γύρισαν την πλάτη, ενώ άλλοι στάθηκαν και αυτούς εγώ προσωπικά αποκαλώ δεύτερη οικογένειά μου...οι άλλοι είναι απλά γνωστοί! Πόση τύχη μπορεί λοιπόν να έχει κάποιος και σε αυτό το σημαντικό και τόσο σύντομο ταξίδι που λέγεται ζωή να έχει τέτοιους ανθρώπους δίπλα του?

 

Όσο μεγαλώνουμε βλέπουμε διαφορετικά τα πράγματα....πόσες φορές δεν μας μάλωσαν, δεν μας φώναξαν (και εννοείται πως θυμώσαμε)? Αγάπη ήταν...μόνο αγάπη! Ακόμα και αυτή η εμμονή να φάμε κάποιοι φαγητά, όσο γελοίο και αν σας ακούγεται (που δεν υπάρχει παιδί που να μην έχει θυμώσει με τους γονείς του), από αγάπη το κάνουν, αγάπη για να μεγαλώσουμε σωστά. Οκ, δεν μιλάω για γονείς που πνίγουν, αυτή θεωρώ ότι είναι μια άρρωστη κατάσταση και θα το συζητήσουμε άλλη φορά ίσως.

 

Πριν κάποιες μέρες προσπαθούσα να εξηγήσω σε κάποιον ότι όλα όσα κάνουν οι γονείς μας για εμάς, το κάνουν από αγάπη, απλά κάποιες φορές μπορεί να μας φαίνεται λάθος ο τρόπος ή ότι δεν μας αγαπούν. Όμως αυτό που λέω εγώ είναι ότι δεν υπάρχει εγχειρίδιο που όταν γίνεσαι γονιός θα ανοίξεις και θα σου πει πως θα κάνεις κάτι, ούτε υπάρχει εγχειρίδιο για το πως θα κάνεις κάτι σωστά ή πως θα δείξεις σωστά την αγάπη σου. Αυτό που μετράει είναι ότι υπάρχει αγάπη.

 

Όσο μεγαλώνουμε και μπορούμε να διακρίνουμε την αγάπη που συνεχίζουμε να εισπράττουμε αρχίζει και γεννιέται η επιθυμία να ανταποδώσουμε και εμείς! Να μεταφέρουμε και εμείς την αγάπη μας σε εκείνους που είναι δίπλα μας. Όλοι όσοι έχουν μεγαλώσει μέσα σε υγιής οικογένειες, με αγάπη και όλα όσα περιγράφω παραπάνω καταλαβαίνετε ακριβώς τι λέω και τι σκέφτομαι και πραγματικά να νιώθετε ευλογημένοι που δίπλα σας υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι.

 

Για αυτούς λοιπόν σήμερα γράφω και εγώ, για αυτούς που μας αγαπούν, που μας μεγάλωσαν, θυσίασαν πράγματα για εμάς, μας γαληνεύουν, μας προστατεύουν, είναι πάντα εκεί για εμάς. Δεν έχω να πω κάτι άλλο...ίσως μόνο να κλείσω με ένα τεράστιο ευχαριστώ σε αυτούς τους ανθρώπους!